22 Σεπ 2014

Ο Γερμανογαλλικός άξονας της λιτότητας και του νεοαποικισμού

Άρθρο του Νότη Μαριά στην KontraNews της Κυριακής 21.09.2014

Οι τελευταίες εξελίξεις στο πεδίο των γερμανογαλλικών σχέσεων απέδειξαν ξεκάθαρα ότι τα κοινά συμφέροντα της οικονομικής και πολιτικής ελίτ των δύο χωρών έχουν σφυρηλατηθεί με ισχυρά δεσμά. Συμφέροντα που αλληλοσυνδέονται και ξεπερνούν τις εθνικές διαχωριστικές γραμμές και τα σύνορα. Πρόκειται για κοινά εγχειρήματα κυρίως στον χρηματοπιστωτικό τομέα αλλά και στο χώρο της βιομηχανίας που επιτρέπουν στους ηγετικούς κύκλους των δύο χωρών να σωρεύουν τεράστια υπερκέρδη και να πιστώνονται σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο.
Στο πλαίσιο αυτό πρέπει να γίνει και η ανάγνωση της καρατόμησης από τον Ολάντ όσων Υπουργών διαφωνούσαν με τη μερκελική πολιτική της λιτότητας και τόλμησαν μάλιστα να το εκφράσουν και δημόσια. Δεν υπήρχε πάντως καμία αμφιβολία σε όσους παρακολουθούν προσεκτικά τις διάφορες εκφάνσεις του γερμανογαλλικού άξονα ότι από την ώρα που ο Μοντεμπούρ αμφισβήτησε τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του διδύμου Μέρκελ-Σόιμπλε και κήρυξε τον πόλεμο στο Βερολίνο η αποπομπή του από τη γαλλική κυβέρνηση ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιη.
Με τη δημοτικότητά του να καταρρέει, ο Ολάντ δεμένος στο άρμα της Μέρκελ, επέλεξε για τη νέα κυβέρνηση πρόσωπα εναρμονισμένα με τη γερμανική αντίληψη, επαναβεβαιώνοντας την πίστη του στις δήθεν αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Η μάσκα του Γάλλου Προέδρου, που ως υποψήφιος για τη γαλλική προεδρία είχε υψώσει σημαία αντίστασης ενάντια στη πολιτική της λιτότητας, έπεσε. 
Από την άλλη ο εναγκαλισμός των δύο πλευρών είναι εμφανής και στο οικονομικό πεδίο. Προς επίρρωση των παραπάνω, ήρθαν και οι πρόσφατες κοινές προτάσεις που διατύπωσαν ο Β. Σόιμπλε και ο Γάλλος Υπουργός Οικονομικών Μ. Σαπέν για την ενίσχυση των επενδύσεων στην Ευρώπη. «Μία στρατηγική για την ενίσχυση της ανάπτυξης και των επενδύσεων» είναι ο τίτλος του «μεγαλεπήβολου» σχεδίου το οποίο υιοθετούν οι δύο πλευρές προκειμένου να αντισταθμιστεί η εξασθένηση της ανάπτυξης.
Η γαλλογερμανική συμμαχία βέβαια έχει τη δική της ιστορία. Στον πυρήνα της λογικής της βρίσκεται η θεωρία της δημιουργίας μιας Ευρώπης πολλών ταχυτήτων, που αποτελεί πλέον το κατεξοχήν εργαλείο για την εμπέδωση της «Ευρώπης των δανειστών» και τη σταδιακή μετατροπή των χωρών της Ε.Ε. σε προτεκτοράτα του γερμανογαλλικού άξονα.
Όπως έχουμε αναλύσει στο βιβλίο μας, Για μια Ευρωπαϊκή Ένωση των πολιτών και της αλληλεγγύης (Αθήνα, 1997), ήδη από το Σεπτέμβριο του 1994 οι γερμανοί χριστιανοδημοκράτες και χριστιανοκοινωνιστές  (CDU/CSU) είχαν εκδώσει σχετικό πολιτικό ντοκουμέντο.
Αντίστοιχες θέσεις περί διαμόρφωσης ενός αποτελεσματικού και ομοιογενούς κεντρικού πυρήνα, αρθρωμένου γύρω από τη Γαλλία και τη Γερμανία, εξέφρασε την ίδια εποχή και η γαλλική Δεξιά μέσω του τότε πρωθυπουργού της Γαλλίας E. Balladur.
Προς αυτή την κατεύθυνση, άλλωστε, κινήθηκαν και το 2012 η Μέρκελ με τον τότε Γάλλο Πρόεδρο Σαρκοζί, οι οποίοι προώθησαν μετ’ επιτάσεως τη νέα Ευρωπαϊκή Δημοσιονομική Συνθήκη.
Μέσω αυτής εγκαθιδρύθηκαν σταδιακά εντός της Ε.Ε σχέσεις νεοαποικιακού τύπου, όπου Βερολίνο και Παρίσι, ως η σύγχρονη κοινή μητρόπολη, επιβάλλουν τις πολιτικές τους αποφάσεις στα υπόλοιπα μέλη της Ευρωζώνης και της Ε.Ε, πλην της Βρετανίας, με αντικείμενο τη συνεχή οικονομική τους τοκογλυφική και λοιπή αφαίμαξη. 
Μάλιστα σε ορισμένες υπερχρεωμένες χώρες του ευρωπαϊκού νότου και της ευρωπαϊκής εν γένει περιφέρειας αυτό έγινε με ιδιαίτερα σκληρό και ανάλγητο τρόπο με την τρόικα και τα μνημόνια.
Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε ιστορικές στιγμές εθνικής ευθύνης. Ο σύγχρονος ευρωπαϊκός νεοαποικισμός μέσω τρόικας και μνημονίων που καθοδηγείται από τον άξονα Βερολίνο-Παρίσι πρέπει να λήξει τώρα.
Επιβάλλεται αλλαγή πορείας από μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας του αντιμνημονιακού πατριωτικού δημοκρατικού τόξου που θα σέβεται τον πολίτη και θα επανακτήσει την εθνική αξιοπρέπεια και κυριαρχία της χώρας.    

Νότης Μαριάς, Ευρωβουλευτής, Αντιπρόεδρος Ομάδας Ευρωπαίων Αντιφεντεραλιστών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Καθηγητής Θεσμών Ε.Ε. στο Πανεπιστήμιο Κρήτης.