Οι αποφάσεις των ηγετών της Ευρωζώνης για το κούρεμα του ελληνικού δημοσίου χρέους που θα ληφθούν (;) ελάχιστες ώρες πριν την έκδοση του ανά χείρας τεύχους του περιοδικού Επίκαιρα είναι βέβαιο ότι θα σφραγίσουν την ιστορική πορεία της πατρίδας μας για τις επόμενες δεκαετίες.
Μάλιστα θα συμπέσουν με τους εορτασμούς για το ιστορικό «ΟΧΙ» του 1940 υπενθυμίζοντας στον ελληνικό λαό με τον πιο κυνικό τρόπο ότι οι ηττημένοι του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου «Γερμανοί ξανάρχονται».
Πάντως μια πρώτη γεύση των εν λόγω αποφάσεων έχουμε ήδη λάβει καθώς γράφονται αυτές οι σκέψεις σήμερα (24/10).
Γερμανογαλλικό διευθυντήριο
Από το «πρώτο ημίχρονο» της συνεδρίασης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και της διάσκεψης κορυφής της Ευρωζώνης που έλαβε χώρα στις 23 Οκτωβρίου προέκυψε με σαφήνεια ότι ο γερμανογαλλικός άξονας κατέληξε σε ένα ιδιαίτερα εύθραυστο συμβιβασμό που σε μεγάλο βαθμό όμως επιβραβεύει τις γερμανικές θέσεις.
Ταυτόχρονα έγινε σαφές με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι το γερμανογαλλικό διευθυντήριο αποφασίζει πλέον για λογαριαμό όλων των χωρών της Ευρωζώνης χωρίς μάλιστα ιδιαίτερους ενδυασμούς αλλά και αντιδράσεις από τους άμεσα ενδιαφερομένους.
Έτσι σε κοινή συνέντευξη τύπου που έδωσαν στις 23/10, Μέρκελ και Σαρκοζί έθεσαν το πλαίσιο δράσης όχι μόνο των χωρών τους αλλά και το τι μέλλει γενέσθαι τόσο στις χώρες που έχει επιβληθεί Μνημόνιο όσο και στην Ισπανία και την Ιταλία. Μάλιστα σε σχέση με τη Ρώμη η γλώσσα του σώματος των δύο ηγετών κατέδειξε την πλήρη απαξίωση του Μπερλουσκόνι.
Επιπλέον και σε μια προσπάθεια απαξίωσης και των υπολοίπων ηγετών των κρατών της Ευρωζώνης, ο Σαρκοζί επισήμανε με νόημα ότι αυτός και η Μέρκελ αναγκάζονται δήθεν να λάβουν αποφάσεις και για λαούς οι οποίοι δεν τους έχουν εκλέξει ως ηγέτες τους. Μάλιστα παρατήρησε ότι αυτό συμβαίνει παρά τις δήθεν δημοκρατικές ευαισθησίες του ίδιου αλλά και της Μέρκελ, επειδή οι εν λόγω χώρες έχουν αποτανθεί σε Παρίσι και Βερολίνο προκειμένου να διασωθούν.
Η παραπάνω δήλωση του Σαρκοζί απηχεί με τον πιο πανηγυρικό τρόπο ότι η ΕΕ έχει περάσει ανεπιστρεπτί στη φάση του νεο-αποικισμού. Έτσι από μια Ένωση κρατών που φιλοδοξούσε δήθεν να μετατραπεί σε μια Ένωση αλληλεγγύης των ευρωπαϊκών λαών, έχει πλέον μετατραπεί σε Ένωση δανειστών στο πλαίσιο της οποίας ο γερμανογαλλικός άξονας ως βασικός πιστωτής μετατρέπει σταδιακά τις υπόλοιπες χώρες μέλη της Ευρωζώνης σε εξαρτημένες αποικίες του.
Ευρωζώνη vs. ΕΕ
Η δεύτερη ενδιαφέρουσα παρατήρηση είναι η απέλπιδα προσπάθεια να διατηρηθεί η συνοχή της ΕΕ καθώς είναι πασιφανές ότι η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων αποτελεί πλέον το κύριο χαρακτηριστικό του ευρωπαϊκού εγχειρήματος.Έτσι η Ευρωζώνη υπό την καταπιεστική ηγεμονία του γερμανογαλλικού διευθυντηρίου βαδίζει το δικό της διακριτό δρόμο και ξεκόβει συνεχώς από τα υπόλοιπα 10 μέλη της ΕΕ.
Στο πλαίσιο αυτό το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο εξελίσσεται σε ένα καθαρά διακοσμητικό όργανο και η βασική εξουσία έχει εγκατασταθεί στο πλαίσιο της διάσκεψης κορυφής της Ευρωζώνης, ενός ad hoc οργάνου το οποίο σημειωτέον δεν υφίσταται τυπικά και το οποίο δεν μπορεί να λάβει νομικά δεσμευτικές αποφάσεις.Το ίδιο ισχύει σε μεγάλο βαθμό και με το Εurogroup που έχει επί της ουσίας από καιρό υποκαταστήσει το Ecofin.
Θυμήθηκαν την ανάπτυξη
Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρατηρεί κανείς τις υποκριτικές προσπάθειες των ηγετών της ΕΕ να δώσουν δήθεν έμφαση στην ανάπτυξη ως τρόπο διεξόδου από την κρίση χρέους.
Έτσι ενώ εδώ και τρία χρόνια έχουν προσχωρήσει στην υστερία των ελλειμμάτων και έχουν επιβάλλει πολιτικές λιτότητας, αίφνις αναζητούν φως στο τούνελ μέσα από την δήθεν οικονομική ανάπτυξη. Μια ανάπτυξη η οποία σύμφωνα με τη σχετική ρητορική του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου που εμπεριέχεται στα σχετικά από 23/10/2011 Συμπεράσματά του στηρίζεται ξανά σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Έτσι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο προσπαθεί να δρομολογήσει την ανάπτυξη μέσα από το παραπέρα άνοιγμα και λειτουργία της Ενιαίας Αγοράς και ταυτόχρονα προωθεί τη σκληρή εφαρμογή του Συμφώνου για το Ευρώ που, όπως έχουμε ήδη αναλύσει, οδηγεί πανευρωπαϊκά σε απορρίθμηση της αγοράς εργασίας, στη διάλυση του κοινωνικού κράτους και στην κινεζοποίηση των μισθών.
Μονομοποιείται η τρόικα και μοιράζεται η Ελλάδα
Τη στιγμή λοιπόν που οι δανειστές τορπιλίζουν με κάθε τρόπο μέσα από την κυβέρνηση και την πλειοψηφία της Βουλής τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, οι ίδιοι προωθούν τη μονιμοποίηση της τρόικας και του Μνημονίου στην πατρίδα μας.
Έτσι από τη Μέρκελ έγινε πλέον γνωστό ότι η τρόικα θα εγκατασταθεί μόνιμα στην Ελλάδα προκειμένου μαζί με την Ομάδα Κρούσης της Επιτροπής υπό την ηγεσία του Ράιχενμπαχ να ασκούν εκ του σύνεγγυς την κατοχική τους πολιτική. Μάλιστα οι δανειστές θα διαθέτουν δεκάδες ξένους συμβούλους, κομισάριους και γκαουλάιτερ οι οποίοι θα διοικούν τη χώρα μας.
Στο πλαίσο αυτό έχει γίνει ήδη και ο σχετικός καταμερισμός εργασίας.Έτσι «μοίρασαν ήδη τα ιμάτια της Ελλάδας» (βλ. Το Πρώτο Θέμα, 23/10/2011, σελ. 1) καθώς σύμφωνα με το Σχέδιο Ράιχενμπαχ «ο Γερμανός τοποτηρητής επιστρέφει και φέρνει μαζί του το σχέδιο αυστηρής επιτήρησης της χώρας και 500 αξιωματούχους για να το εφαρμόσουν. Το σύστημα φορολόγησης παραχωρείται στους Γερμανούς, ο Προϋπολογισμός στους Γάλλους, οι ιδωτικοποιήσεις στους Ολλανδούς και έπεται συνέχεια...» (βλ. Το Πρώτο Θέμα, 23/10/2011, σελ. 15).
Και όλα αυτά τη στιγμή που το περίφημο δίδυμο Παπανδρέου-Βενιζέλου προσπαθούσε το περασμένο Σαββατοκύριακο στις Βρυξέλλες να μάθει με αγωνία τι είχαν αποφασίσει Μέρκελ και Σαρκοζί για το κούρεμα του ελληνικού δημοσίου χρέους.
Ταυτόχρονα η Μέρκελ σχεδιάζει σχετική αναθεώρηση της Συνθήκης της Λισαβόνας προκειμένου να μπορεί στη συνέχεια να εγκαταστήσει κατοχικές δυνάμεις σε όλη την Ευρωζώνη.
Πλήρης καταπάτηση της εθνικής μας κυριαρχίας
Άλλωστε έχει προηγηθεί η περίπτωση της χώρας μας στην οποία έχει καταπατηθεί κάθε ίχνος εθνικής κυριαρχίας.
Κάτι τέτοιο μάλιστα το διακηρύσουν πλέον ρητά οι διάφοροι αξιωματούχοι του γερμανογαλλικού διευθυντηρίου.
Έτσι την επαύριο των αποφάσεων της 21ης Ιουλίου, ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας Β. Σόιμπλε με κυνικό και σαφή τρόπο επισήμανε ότι «ένα κράτος με προβλήματα που ζητάει τη βοήθεια των εταίρων του θα πρέπει σε αντάλλαγμα να εκχωρήσει ένα μέρος της εθνικής του κυριαρχίας στην ΕΕ» (βλ. Ν. Μαριάς, Το Μνημόνιο της Χρεοκοπίας και ο άλλος δρόμος, σελ. 573).
Επί της ουσίας ο Σόιμπλε επανέλαβε ανάλογη δήλωση του Ζ.Κ. Γιούνκερ που έγινε με συνέντευξή του στο γερμανικό περιοδικό «Focus» ο οποίος με τη σειρά του ήδη είχε επισημάνει ότι η δήθεν διάσωση της Ελλάδας οδηγεί σε περαιτέρω περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας της χώρας μας.
Ακολούθησε η εξίσου κυνική δήλωση του συμβούλου του Ζαρκοζί, Φ. Σαλμέν, ότι η Ελλάδα πρέπει να γίνει ευρωπαϊκό προτεκτοράτο και η ελληνική οικονομία να τεθεί υπό την διοίκηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Ν. Μαριάς, ό.π σελ. 578) όπερ και εγένετο.
Βαθύ κούρεμα σε συντάξεις και εφάπαξ
Η συνέχεια λοιπόν επί της οθόνης όπου θα διαπιστωθεί αν οι τελικές αποφάσεις θα ληφθούν στο «δεύτερο ημίχρονο» της διάσκεψης κορυφής της Ευρωζώνης ή μήπως λόγω της πολυπλοκότητας των αντιφάσεων η συγκυρία μας επιφυλάσσει παράταση και πέναλτι!!! αφού ως γνωστό έχει καταργηθεί το «χρυσό γκολ».
Πάντως το βαθύ κούρεμα που σχεδιάζεται για το ελληνικό δημόσιο χρέος θα οδηγήσει σε πλήρη απαξίωση της περιουσίας των ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων και σε βαθύ κούρεμα των συντάξεων και του εφάπαξ.Ταυτόχρονα το κούρεμα είναι «Δούρειος Ίππος για τις τράπεζες που κινδυνεύουν να αφελληνιστούν» (Το Βήμα 23/10/2011 σελ. Α17), όπως έχουμε ήδη επισημάνει στα Επίκαιρα από τις 29/7/2010.
Έτσι σύμφωνα με το παραπάνω δημοσίευμα «η Ελλάδα αλλάζει χέρια» και οι τράπεζες θα οδηγηθούν σε «ευρωκρατικοποίηση» και πέρασμα του ελέγχου τους στους ξένους δανειστές, παρά την κοινωνικοποίηση των ζημιών τους τις οποίες έχει πληρώσει αδρά ο ελληνικός λαός με ρευστό και εγγυήσεις ύψους τουλάχιστον 108 δις ευρώ.
Επομένως η «ευρωκρατικοποίηση των τραπεζών» στην ουσία δεν γίνεται εις βάρος των μετόχων των τραπεζών αλλά του ίδιου του ελληνικού λαού ο οποίος είναι και ο πραγματικός ιδιοκτήτης των «ελληνικών» τραπεζών αφού εξαναγκάστηκε από τρόικα και κυβέρνηση να πληρώσει τη μέχρι σήμερα διάσωσή τους.
Για όλους λοιπόν τους παραπάνω λόγους θα πρέπει εδώ και τώρα να βρωντοφωνάξουμε όλοι μαζί στη Μέρκελ το νέο «ΟΧΙ».
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα στις 26/10/2011, σελ. 46-47
